Studia biblijne

Światowy Dzień Modlitwy 2009

W Chrystusie jest wiele członków, ale jedno ciało

STUDIA BIBLIJNE 1

Tekst: Stary Testament, Exodus 2,1-10

Wprowadzenie

Izraelici byli obcymi ludźmi w ziemi egipskiej, miejscu, gdzie rozgrywa się historia. Rzecz się dzieje podczas panowania faraonów w Egipcie. Tekst nie podaje imienia faraona, tylko informację, że nie znał Józefa, więc wielu uczonych wskazuje Ramzesa II (wczesny XIII w. p.n.e.).

Lewi był trzecim z 12 synów Jakuba, założyciel dwunastu plemion Izraela (Hebrajczyków). Mijał czas i nastał nowy król Egiptu, który obawiał się, że Izraelici rosną w siłę i mogliby połączyć się z wrogami Egiptu, aby walczyć z królem i jego armią, a potem uciec do ziemi obiecanej (Kanaan). To spowodowało, że Izraelici znaleźli się w niewoli, a ich morale, aspiracje i nadzieje zostały zniszczone.

Wstęp

Z rozdziałów 1 i 2 Księgi Exodus dowiadujemy się, że kilka kobiet z różnych środowisk ratuje życie Mojżesza i chronią go od wczesnego dzieciństwa do dorosłości. Nie zdawały sobie sprawy, że mały Mojżesz zostanie w przyszłości sługą Boga, który uwolni Izraelitów z niewoli i wyprowadzi do Ziemi Obiecanej.

KOBIETY ZE WSZYSTKICH ŚRODOWISK POTRAFIŁY SŁUŻYĆ BOGU NAWET W TRUDNYCH I RYZYKOWNYCH SYTUACJACH

Rozdział 1,15-21

W tym rozdziale dwie położne Szifra i Pua dostały rozkaz od króla, aby zabijały każdego nowonarodzonego chłopca urodzonego przez hebrajską kobietę. Te położne bały się Boga i nie wykonały rozkazu króla. Gdy król zapytał, dlaczego chłopcy zostali ocaleni, położne powiedziały, że hebrajskie kobiety urodziły dzieci przed ich nadejściem. Mojżesza życie zostało ocalone, gdy się urodził, ale potem król rozkazał, aby chłopców wrzucano do Nilu.

Rozdział 2,1-3

Matka Mojżesza bardzo się martwiła o jego życie i starała się z całych sił chronić go, wiedząc o nakazie faraona, aby każdego chłopca Izraelitów zabijano. Nadal otaczała go miłością, opieką i chroniła przed śmiercią. Ta kobieta jako matka wzięła pełną odpowiedzialność za swojego syna. Chociaż życie niewolników w Egipcie było ciężkie, była pełna nadziei.

Rozdział 2,4-7

Siostra Mojżesza, młoda dziewczyna, również brała udział w ratowaniu życia swojego brata. Obserwowała go z brzegu rzeki i dyskretnie podeszła do córki faraona. Podjęła to ryzyko wiedząc, że jest niewolnicą, a jednak pewnie stanęła naprzeciw córki faraona i przekonała ja, aby ta zaopiekowała się Mojżeszem. Ta młoda dziewczyna kochała swojego brata i była dość mądra, aby namówić córkę faraona, żeby przyjęła do opieki nad Mojżeszem mamkę, a ta była jego prawdziwą matką. Była odważna i pewna siebie. Przełamała barierę i jako córka niewolnicy rozmawiała z córką faraona. Obie wykazały się inicjatywą i doprowadziły do tego, że mały Mojżesz został uratowany.

Rozdział 2,5-10 (córka faraona)

Ta młoda księżniczka żyje w królewskim pałacu. Jednak akcja ma miejsce poza pałacem, w rzece, do której poszła się kąpać. Gdy znalazła dziecko, uznała to za wyzwanie, gdyż wiedziała, że był jednym z synów Izraelitów. Widok lub dźwięk płaczącego dziecka poruszyło jej serce. Zrobiło jej się go żal i przyjęła go. Dla córki faraona wyzwaniem było przyjęcie hebrajskiego dziecka jako swojego syna, ponieważ przyjęcie za swojego syna dziecka niewolników było sprzeczne z przykazaniami jej ojca. Faraon przynosi śmierć Izraelitom, ale jego córka przynosi im życie.

Konkluzja

W tym studium, widzimy kobiety dwóch narodów, Izraela i Egiptu, mających różne pochodzenie społeczne: służące i te, które są obsługiwane, niewolnice i kobiety wolne, niższa klasa i wyższa klasa, dwie córki, dwie matki, dwie położne. Wszystkie wzięły na siebie ryzyko i odpowiedzialność podejmując się ratowania życia Mojżesza od jego dzieciństwa do wieku dorosłego.

Chociaż bardzo ryzykowały sprzeciwiając się władzy, podjęły się wyzwania uratowania tego dziecka. Kobiety pokazały swój lęk przed Bogiem w swej odwadze, dobroci, pasji i miłości. Swoim działaniem uratowały Mojżesza, który po latach został powołany przez Boga do wyprowadzenia ich z niewoli. Kobiety działały wspólnie i nie używały przemocy w trudnych sytuacjach. Kobiety podjęły ryzyko, które doprowadziło do transformacji.

Wyzwania

Wszyscy chrześcijanie, kobiety i mężczyźni, są członkami jednego ciała, ciała, którego Chrystus jest głową. Wszyscy mamy różne dary, talenty i obowiązki w stosunku do naszych środowisk i społeczności, abyśmy mogli przeżyć zdrowo nasze życie na podobieństwo Chrystusa.

Wszystkie kobiety jako członkowie jednego ciała są zachęcane do wspólnej pracy z wykorzystaniem swoich darów i talentów, bez względu na pochodzenie i wyzwania, jakie stają na naszej drodze.

Gdy napotkamy zło w naszym osobistym, rodzinnym lub społecznym życiu, szukajmy sposobu walki z nim. Zaufajmy Bogu, gdy będzie chciał nas wykorzystać. Bóg wykorzysta każdego z nas do walki ze złem tego świata i wzmocni każdego z nas.

Pytania do dyskusji
Chociaż Bóg nie jest wymieniony w tej historii, czy widzimy, jak działa przez różne osoby tej historii?
Czy czujesz się czasami otoczony przez zło i sfrustrowany faktem, jak niewiele możesz pomóc?
Czego możemy się nauczyć z historii Mojżesza, co pomoże nam walczyć ze złymi i skorumpowanymi decyzjami, które trapią niewinnych ludzi, szczególnie kobiety i dzieci?

________________________
STUDIA BIBLIJNE 2

Tekst: Nowy Testament, Dzieje Apostolskie 4,32-37

Temat tekstu i podtytuł

„Bycie jednym sercem i jedną duszą wzmacnia wiarę w Jezusa i jednoczy chrześcijan do działania”.

Wstęp

Z narracji w poprzednich rozdziałach Dziejów Apostolskich możemy dojść do kilku istotnych przemyśleń.

Był to początek młodego Kościoła, który składał się z chrześcijan, pochodzących z różnych krajów i środowisk. Było ich ponad 3000 (Dz. Ap. 2,9-10.41).

Mamy możliwość przyjrzenia się wyjątkowej grupie wiernych w Dziejach Apostolskich 2,43-47, którzy byli naprawdę jednym ciałem w swej wierze w Jezusa Chrystusa, bez względu na ich różnorodność.

Zatem tekst naszego studium pokazuje, że była to rzeczywiście hojna społeczność chrześcijańska. Ludzie kochający siebie nawzajem i dbający o siebie, a apostołowie nadal składali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa.

Jedno serce i jedna dusza

Grupa wiernych w młodym Kościele była różnych narodowości. Biorąc pod uwagę tę wielonarodowość, wyjątkową jest „jedność serc i dusz”.

Mają inne języki, kulturę i pochodzenie. Jednak przez swoją nową wiarę, którą Duch Święty stworzył w zmartwychwstałym Jezusie Chrystusie, stali się pokorni i mocno ze sobą złączeni oraz wewnętrznie przekształceni w „jedno serce i jedną duszę”, co oznacza, że „W Chrystusie jest wiele członków, ale jedno ciało” (Dz. Ap. 4,32; 1Kor 12,13).

W jedności ciała były miłość i pokój, którymi dzielili się i radowali wszyscy członkowie grupy, co również było widoczne w tym, jak dzielili się rzeczami materialnymi i wspierali w potrzebie. Byli inspirowani i motywowani, aby stać się troskliwą i dbającą grupą wierzących, którzy byli gotowi wyznawać swoją wiarę i miłość poprzez działanie (Rz 12,13; 15,2).

Co więcej, w swej jedności i działaniu wierzący gorliwie nieśli świadectwo swej wiary, wołając do całego świata. Tak też wspólnie z apostołami głosili ewangelię Chrystusową (2Kor 9,12-13).

Wspólnota dóbr

„Nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał”, ponieważ skoro mogli siebie całych ofiarować Bogu, wszystkie materialne dobra, które posiadali również należały do Boga i całej grupy. Używali ich, aby pokazać swoją prawdziwą miłość dla siebie i aby szybciej rozeszła się wieść o zmartwychwstaniu Chrystusa.

Pokazywali swój hojny stosunek do dóbr materialnych; dzielili się wszystkim, co posiadali. Nikt samolubnie nie chciał zatrzymać czegoś tylko dla siebie.

Warto zauważyć, że zyski z tego co sprzedali, były rozdzielane „od czasu do czasu … aby spełnić potrzeby członków grupy”.

„Nie było też między nimi nikogo, który by cierpiał niedostatek” ani kogoś, kto byłby bogatszy od innych. Autentycznie troszczyli się o siebie nawzajem, prawdziwie kochali i byli gotowi „sprzedać dobra, gdy była potrzeba i złożyć pieniądze u stóp apostołów”. W pewnym sensie próbowali pozbyć się dóbr, które mogły przeszkodzić im w rozwoju ich wiary i które mogą ulec zniszczeniu, ale chcieli gromadzić skarby w niebie. (Mt 6,19-21.33). Panował spokój i harmonia – wszyscy byli zadowoleni fizycznie, duchowo i społecznie, ponieważ właściwie określili swoje priorytety.

Wszyscy żyli według swej wiary i imienia; tak jak Józef, co oznacza „Niech Bóg doda”, nazwany przez apostołów Barnabą, co oznacza „Syn Pocieszenia”, stał się prawdziwym pocieszeniem dla swoich braci współwyznawców. Wówczas Bóg pobłogosławił ich i pomnażał ich dobra, ponieważ ich jedność w wyznawaniu ewangelii Chrystusowej i akty miłości przynoszą chwałę Bogu (Dz. Ap. 4,36-37, 2Kor 9,13).

Niesienie Ewangelii

„Apostołowie zaś składali gorliwie świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa” (w. 33). Apostołowie nie odstąpili od swojej podstawowej misji dla świata, aby głosić słowa Jezusa Chrystusa, przesłanie miłości, pokoju i pojednania z Bogiem i bliźnimi w Jerozolimie i na całym świecie (Dz. Ap. 1,18; temat pojednania był już podjęty przez ŚDM w 2002 r., a moc Ducha Świętego w 2003 r.).

Wierzący pilnowali również przyjmowania, zabezpieczania i dzielenia dochodu ze sprzedaży dóbr według potrzeb. Pilnowali, aby potrzeby cielesne były zabezpieczone, aby mogły być na równi wykorzystane w głoszeniu Ewangelii.

Apostołów motywował fakt, że ich modlitwa wydała owoc w gronie ich grupy. Pragnęli mieć pewność, że nic nie zakłóci rozwoju ich wiary, miłości i misji. Zarówno apostołowie i wierzący gorliwie głosili Ewangelię słowami i czynami.

Błogosławieństwo Boga umocniło ich wewnętrznie, aby gorliwie nieść świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa.

Zastosowanie
Obecnie Kościoły chrześcijańskie są otaczane przez społeczeństwa bardziej skupione na dobrach materialnych i ich kumulacji. Jak my, chrześcijanie, możemy pokazać innym, że jesteśmy jednym sercem i duszą, jak jedno ciało Jezusa Chrystusa w naszych kościołach?
W naszym Kościele mogą być ludzie potrzebujący. Mogą mieć potrzeby emocjonalne, duchowe, fizyczne lub społeczne. Jak najlepiej możemy pokazać naszą wiarę chrześcijańską innym wierzącym, którzy mogą być w podobnej sytuacji?
Nierówny podział środków i bogactwa oraz stale pogłębiająca się przepaść między „tymi co maja i tymi, co nie mają” jest typowe również dla Papui-Nowej Gwinei, wpływa to także na pracę Kościoła. Czy chrześcijanie mogą wpłynąć na poprawę sytuacji, tak aby proces ewangelizacji mógł się rozwijać?
Świat jest obecnie pełen niesprawiedliwości i nierówności w różnych formach, w społeczeństwach i Kościołach, co często prowadzi do chaosu. W jaki sposób kobiety, będące partnerkami w służbie Jezusa, mogą stać się agentami tworzącymi dla innych środowisko sprawiedliwości, miłości i pokoju?
Imiona są zawsze bardzo ważne w rodzinie, społeczności i kulturze, a także w Kościele. Imiona niosą ze sobą tożsamość, siłę, charakter, godność, podobnie jak Józef, nazwany Barnabą w studiowanym tekście. Oprócz imion indywidualnych, wspólnie nazywamy się chrześcijanami. Czy sprawdziliśmy znaczenie naszych imion i czy żyjemy zgodnie z nimi?

________________________
STUDIA BIBLIJNE 3

Główny Tekst: List św. Pawła do Rzymian 12,3-12

Wprowadzenie

List do Rzymian został napisany przez św. Pawła w latach 57-58 n.e. Napisał go w Koryncie pod koniec swojej trzeciej podróży misyjnej, gdy czekał na wysłanników nieżydowskich Kościołów, którzy zbierali składkę na ubogich żydowskich chrześcijan w Jerozolimie (Rz 15,25-27; Dz. Ap. 20,2-3; 1Kor 16,1-6).

Paweł nie był założycielem Kościoła w Rzymie. Uważa się, że Kościół w Rzymie został założony przez współpracowników św. Pawła po dniu Zesłania Ducha Świętego (Dz. Ap. 2,10). Świadkowie Zesłania Ducha Świętego byli później nazywani chrześcijanami z Syrii, Antiochii, Efezu i Koryntu. Widać wyraźnie, że Kościół w Rzymie został stworzony zarówno przez żydowskich i nieżydowskich nawróconych wyznawców, których to było więcej.

Celem Pawła było zasugerowanie swoich prawdziwych intencji, jakimi było odwiedzenie rzymskich chrześcijan (Rz 1,10-13), z którymi, jako apostoł Jezusa Chrystusa, chciał podzielić się darami duchowymi (Rz 15,29). Paweł również wyznał, że jego przyjazd do Rzymu jest częścią większego planu (Rz 15,24).

Paweł planuje nową wyprawę misyjną na zachód, więc pisze, aby zachęcić Rzymian do współpracy. Rzym jest prawdziwym centrum strategicznym. Z tych powodów doktrynalna część Epistoły została spisana, aby Kościół rzymski mógł poznać wspaniałość łaski Boskiej i świadczyć wspaniałomyślność Boga: rady Pawła i zachęta skierowane do chrześcijan w Rzymie również dzisiaj wzmacniają jedność wierzących w Ciało Chrystusa.

Wstęp

Papua-Nowa Gwinea jest jednym z najbardziej wyjątkowych krajów na Pacyfiku, tak różnorodnym pod względem kultury, ras, języka i religii oraz innych aspektów.

Różnimy się etnicznie, są wśród nas np. Papuasi (jasnobrązowa skóra i kręcone włosy), Nowo-Gwinejczycy z części centralnej kraju i z Wysp NG (ciemnobrązowa skóra i mocno skręcone włosy); są też mieszkańcy Bougainville, którzy mają ciemniejszą lub czarną skórę i cerę. Mimo tych różnic, spotykamy się na różnych spotkaniach. Nie po to, aby zaprzeczyć wielu konfliktom społecznym pokazywanym w mediach. Chodzi o to, że jest nas wielu i tyle nas różni, ale należymy do jednego kraju, jednego narodu i ludu Papui-Nowej Gwinei połączonego wiarą chrześcijańską.

Czytanie Pisma: List św. Pawła do Rzymian 12,3-21

Nasze studium Biblijne skupia się na temacie „W Chrystusie jest wiele członków, ale jedno Ciało”. Ten temat odkrywa prawdziwą tożsamość jedności chrześcijańskiej, która łączy wszystkich wierzących w Chrystusa. Ponieważ jesteśmy jednością w wierze, jesteśmy członkami Ciała Chrystusa. Jest to symbol, który nosi każdy członek i co czyni go wyjątkowym w Duchu. Chociaż jesteśmy różni, nasza tożsamość w Chrystusie jednoczy nas w jego Ciele, w Kościele.

a. Podstawa Jedności

Czytanie przede wszystkim odzwierciedla ogólny stosunek chrześcijan do siebie nawzajem. Nie mamy szczegółowych informacji na temat sytuacji, w jakich znaleźli się chrześcijanie w Rzymie, o których wspomina Paweł w swoim liście. Jednak jednym z jego celów było wyjaśnienie związków między Żydami i nie-Żydami. Żydowscy chrześcijanie byli odrzucani w Kościele przez większe grupy chrześcijan nieżydowskich, co powodowało napięcia między obiema grupami. Te napięcia odnosiły się do wiernych żydowskich, którzy nadal przestrzegali zasad żywieniowych i dni świętych (Rz 14,2-6). Stało się to problemem, na który Paweł odpowiedział pismem. Szczególnie, gdy mówi, że przed Bogiem nie ma różnic między Żydami i nie-Żydami (Rz 3,22). Wszyscy są równi. Paweł dalej wyjaśniał Boski plan zbawienia i sprawiedliwości dla ludzkości, Żydów i nie-Żydów. Mówi, że nie ma różnicy między rasami, Boski akt odkupienia w postaci Chrystusa jest dla wszystkich ludzi. Ponieważ wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, z łaski Boga są usprawiedliwieni przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Rz 3,22-24). Boski plan odkupienia jest podstawą jedności w ciele Chrystusa. W ten sam sposób teologiczne rozumienie i wyjaśnienie Pawła Boskiej metody jednoczenia różnych ras pasuje do naszej sytuacji. Chociaż różnimy się cechami etnicznymi i kolorem skóry, w Chrystusie jesteśmy jednością. Wobec tego jesteśmy braćmi i siostrami w chrześcijańskiej rodzinie. Ponieważ dla Chrystusa jest nas wielu w jednym Ciele.

b. Transformacja

Po pierwsze, życie w ciele musi przejść transformację w każdej postaci – ciała, umysłu i duszy. Paweł wyjaśnia, że podstawowym obowiązkiem każdego członka Ciała Chrystusa jest oddanie swych ludzkich ciał jako życiowe poświecenie. Ofiarowanie Bogu ciała sugeruje nie tylko unikanie grzechów popełnionych przeciwko ciału, ale przez ofiarowanie Bogu ciała, umysłu i woli. Jako członki w Ciele Chrystusa ciała są narzędziami sprawiedliwości. To już nie jest nieprzekształcone żyjące ciało, ale Chrystus żyjący w duszy, który robi z ciała życiowe poświęcenie. Ciała stają się żywym poświeceniem, gdy są szczerze oddane z umysłami odnowionymi przez siłę Ducha Świętego.

Drugą powinnością, którą Paweł podkreśla w swojej dyskusji, jest kwestia wywyższania się ponad innych. Każdy członek ciała powinien poczynić indywidualną skromną ocenę, zgodnie z siłą wiary otrzymanej od Boga. Ta indywidualna ocena może nastąpić tylko wtedy, gdy zaistniała prawdziwa transformacja w ciele, każdy członek zdaje sobie sprawę z wagi i funkcji czynności wykonywanych przez różne członki dla wspólnej korzyści.

c. Ciało z wieloma członkami (Rz 12,4-5)

Paweł wykorzystuje ideę ludzkiego ciała, aby nauczyć chrześcijan, jak powinni wspólnie żyć i pracować. Tak jak części ciała funkcjonują kierowane mózgiem, tak chrześcijanie mają pracować razem pod kierownictwem Jezusa Chrystusa (1Kor 12,13; Ef 4,1-6). Tak więc w Chrystusie jest wiele członków, które tworzą ciało. Należymy do siebie nawzajem, mimo różnic etnicznych, kultury, tradycji, tradycji kościelnych, języków i sytuacji materialnej Jesteśmy jednością w ciele Chrystusa. Chrześcijanie, którzy tworzą Ciało Chrystusa, biorą życie i ducha z Głowy, którą jest Chrystus.

d. Dary (Rz 12,6-8)

Paweł jeszcze raz przywołuje dary łaski (G K Chrismata). Są to nasze chęci i predyspozycje, a także umiejętności (Flp 2,13) dane nam przez Ducha Świętego, abyśmy mogli budować Kościół i wyrażać Boską miłość do innych (1Kor 12,1; 1P 4,10). Każdy wierzący w Ciało Chrystusa ma pewne dary. Niektórym Bóg dał dar prorokowania, aby mógł on przynosić nowiny bezpośrednio pod działaniem Ducha Świętego. Posługiwanie jest daną nam potrzebą i siłą daną od Boga, aby nieść praktyczną pomoc członkom i przywódcom Kościoła, aby oni mogli wypełniać swoje powinności wobec Kościoła (Dz. Ap. 6,2-3). Nauczanie jest Boską potrzebą, umiejętnością i siłą głoszenia Słowa Bożego, która uczy serce, sumienie i wolę słuchaczy, stymuluje wiarę, powoduje głębsze przywiązanie do Chrystusa (Dz. Ap. 11,23; 14,22; 15,30-32; 16,40; 1Kor 14,3; 1Tes 5,9-22; Hbr 1,24-25). Przewodzenie jest Boską chęcią, umiejętnością i siłą, aby prowadzić i przewidywać różne działania Kościoła dla duchowego dobra wszystkich (Ef 4,11-12; 1Tym 3,1-7; 17,24). Okazywanie miłosierdzia jest Boską potrzebą, umiejętnością i siłą, aby pomagać i wspierać ludzi strapionych lub potrzebujących (Ef 2,4).

Bóg dał nam dary według udzielonej nam łaski, tak abyśmy mogli budować jego Kościół. Abyśmy mogli efektywnie użyć jego darów, musimy:
Zdawać sobie sprawę, że dane nam dary pochodzą od Boga.
Zrozumieć, że nie każdy posiada taki sam dar.
Wiedzieć, kim jesteśmy i co robimy najlepiej.
Poświęcić nasze dary służbie Bogu, a nie dla osobistego sukcesu.
Być gotowym sumiennie korzystać z naszego daru, a nie być powściągliwym w służeniu Panu.
Dary duchowe, które otrzymujemy nie mają służyć tylko naszej korzyści, ale również innym. Jako ludzie wierzący musimy stawić czoła wyzwaniu, aby nie być bezużytecznymi i zagubionymi ludźmi, ale mamy zrobić dobry użytek z darów, talentów i umiejętności, które Bóg dał nam, aby każdy skorzystał w Ciele Chrystusa (Kościele). Przykład: Powinniśmy pracować wspólnie i troszczyć się o ofiary HIV/AIDS, organizować programy odwykowe dla młodych ludzi uzależnionych od narkotyków, pomagać podczas klęsk żywiołowych, sprzeciwiać się wszelkim formom przemocy, a także dawać możliwość udziału i uczyć ludzi na wszystkich szczeblach, jak można być użytecznym. Dzielenie się otrzymanymi darami wzmacnia naszą chrześcijańską jedność w ciele, likwiduje biedę i zmienia trudne sytuacje.

e. Miłość (Rz 12,9-21)

Dyskusja Pawła na temat miłości nawiązuje do miłości agape, która jest chrześcijańską miłością, która jest czysta i szczera. Namawia chrześcijan, aby dzielili się miłością, która będzie ich jednoczyć, która wykracza poza przewinienia i grzechy oraz jednoczy w ciele rozerwane więzi. Paweł zachęca nas, abyśmy patrzyli na miłość wspólnoty w ciele jak na miłość w rodzinie. Ludzie wierzący w Ciało Chrystusa są siostrami i braćmi, którzy obdarowują się szczerą miłością, miłosierdziem i szacunkiem. W ten sam sposób miłość, szacunek i miłosierdzie ma być odzwierciedlone w ciele wierzących w Kościele. Według Pawła ciało musi żyć w miłości, pokoju i harmonii. Należy odrzucić różnice, czy jest ktoś Żydem, czy nie, a wzmocnić zintegrowane życie ciała poprzez miłość, która likwiduje różnice istniejące w Ciele Chrystusa. Miłość musi być szczera, bez hipokryzji. Ale tylko wtedy może być prawdziwa, gdy jest zbudowana na Chrystusie.

Gdy miłość jest szczera i prawdziwa, pokona wszelkie negatywne uczucia sprowadzane na ciało przez zło, które niszczy jedność. Według Pawła chrześcijanie, którzy są oddani Jezusowi Chrystusowi w wierze, muszą być też sobie oddani jako bracia i siostry.

Właśnie w intymności miłości odnajdujemy wspólnego Pana. Wspólny Pan daje nam łaskę, abyśmy żyli tak, jak Paweł nas naucza otrzymując dar od Jezusa Chrystusa naszego Pana poprzez jego wiecznego ducha.

Refleksja

Nasza chrześcijańska jedność pochodzi od Chrystusa. Chrystus dokonał tego poprzez swoje odkupienie i zbawienie (list do Rzymian). On łamie wszystkie bariery rasowe (czy ktoś jest Żydem, czy nie), kulturowe, językowe, tradycje, bariery między bogatymi i biednymi, kobietami i mężczyznami, samotnymi i wyrzutkami, chorymi itd. Kościół jest wzywany do istnienia dla innych, podkreślając jedność Chrystusa. Jednocześnie przedstawia się miłość Chrystusa w praktycznym sensie w obronie poszkodowanych i przeciwko społecznej niesprawiedliwości i korupcji.

Występując przeciwko złu w społeczeństwie, pokazujemy, że rolą Kościoła jest dominacja sprawiedliwości Boga w społeczeństwie.

Gdy wszystkie członki ciała są zjednoczone, aby promować Boską sprawiedliwość, wybaczanie, pojednanie, pokój i harmonię w społeczeństwie, Boska władza zostanie ponownie ustanowiona w sercach ludzi i dlatego będzie widoczna w relacjach członków w Ciele Chrystusa, Kościele. Dzięki temu nasze życie może być bardziej radosne.

Pytania
W jaki sposób Chrześcijanie tworzący ciało Chrystusa mogą być widoczni w dzisiejszym świecie?
Pomyśl o sytuacjach, które wymagają Boskiej miłości, leczenia, pocieszenia i troski.
Jakich strategii możemy użyć, aby pomóc ludziom, którzy potrzebują społecznego, duchowego, fizycznego lub psychicznego wsparcia?
W jaki sposób członki w Ciele Chrystusa mogą doświadczyć Boskiej miłości oraz łaski i jak można przekazać je innym?