Przesłanie XIII Zgromadzenia Ogólnego CEC
Przesłanie XIII Zgromadzenia Ogólnego Konferencji Kościołów Europejskich do wszystkich Kościołów członkowskich
My, 306 delegatów różnych Kościołów w Europie, zebrani w historycznym mieście Lyonie (Francja) od 15 do 21 lipca 2009 r. pod hasłem „Powołani do jednej nadziei w Chrystusie” na okoliczność XIII Zgromadzenia Ogólnego i 50. rocznicy Konferencji Kościołów Europejskich, przekazujemy Kościołom członkowskim naszego ruchu ekumenicznego i wszystkim w Europie to przesłanie.
Jedna nadzieja w Chrystusie
Jako chrześcijanie ośmielamy się mieć nadzieję. Jak czytamy w liście do Hebrajczyków, wiara jest sensem tego, na co mamy nadzieję. Nadzieja musi być widziana jako niezbędny aspekt wiary chrześcijańskiej. Nadzieja daje nam radość, pokój, odwagę, śmiałość i wolność. Uwalnia nas od strachu, otwiera nasze serca i umacnia nasze świadectwo o Zmartwychwstałym. Wszyscy chrześcijanie są powołani do jednej nadziei w Chrystusie, będącej drogą miłości, wybaczenia i pojednania. Jako chrześcijanie dzielimy się naszą nadzieją o zmartwychwstałym Chrystusie z naszymi wspólnotami, w których żyjemy i do których należymy. Karta Ekumeniczna jest podstawą naszego ekumenicznego i społecznego zaangażowania.
Patrząc w przyszłość
Konferencja Kościołów Europejskich została utworzona 50 lat temu w podzielonej Europie i próbowała budować mosty między Wschodem a Zachodem oraz godzić chrześcijan. Została utworzona w Europie rozdartej wojnami oraz rozpaczliwie potrzebującej ziarna nadziei i zmartwychwstania.
Dzisiaj, kiedy świętujemy pięćdziesięciolecie istnienia Konferencji Kościołów Europejskich, sytuacja w Europie znacznie się zmieniła. W tym roku mija 20 lat od upadku żelaznej kurtyny – wydarzenia, które dało nową nadzieję nie tylko Europie, ale całemu światu. Mimo to wiele społeczeństw europejskich ciągle zmaga się z konsekwencjami ateistycznych dyktatur komunistycznych w Europie Środkowej i Wschodniej, które ciągle wpływają na postawy, powodują podejrzliwość i przeszkadzają w prawdziwym pojednaniu między Wschodem a Zachodem.
Pracując ochoczo na rzecz oczekiwanej przez nas pojednanej i zjednoczonej Europy, ubolewamy, że między narodami, kulturami i religiami wznoszone są nowe mury podziałów. Widzimy, jak pojawiają się nowe podziały – między autochtonami i imigrantami, bogatymi i biednymi, zatrudnionymi i bezrobotnymi, tymi, których prawa są respektowane, i tymi, których praw się pozbawia.
Cały świat jest dotknięty kryzysami, których skutki mają charakter globalny. Zmiany klimatyczne i zniszczenie środowiska wzywają nas do pracy na rzecz czystości stworzenia – zarówno przez wpływanie na polityków i decydentów, jak też przez oczekiwanie od siebie samych redukcji własnego śladu ekologicznego i emisji dwutlenku węgla. Dalekosiężny kryzys finansowy wymaga, abyśmy uznali, że istnieje okazja na wyłonienie nowego porządku ekonomicznego oraz na przypomnienie światu o potrzebie ekonomii opartej na odpowiedzialności etycznej i zrównoważonym rozwoju względem środowiska naturalnego*. Jednocześnie jako Kościoły musimy zapewnić, że nasze środki finansowe inwestujemy przy zachowaniu tych samych wysokich standardów, których wymagamy od innych. To wszystko rzuca wyzwanie naszemu głębokiemu zaangażowaniu w proces soborowy na rzecz sprawiedliwości, pokoju i integralności stworzenia.
Pomimo tego wszystkiego jesteśmy głęboko przekonani, że jako chrześcijanie jesteśmy obdarzeni szczególną nadzieją, aby się nią dzielić w sytuacjach, które wydają się beznadziejne. Ogłaszamy: Jest nadzieja! – w naszych zmaganiach na rzecz prawdy i sprawiedliwości. Jest nadzieja, kiedy przeciwstawiamy się wszelkim formom przemocy i rasizmu, kiedy bronimy godności każdej osoby ludzkiej. Jest nadzieja, kiedy nalegamy na zobowiązanie się do altruistycznej solidarności pomiędzy ludźmi i ludami; kiedy walczymy na rzecz prawdziwego szacunku dla stworzenia.
Wierzymy, że Europa może i powinna być kontynentem gościnnym, pozbawionym uprzedzeń i wykluczenia. Uważamy, że dla każdego, kto szuka schronienia przed prześladowaniami i przemocą, drzwi powinny być otwarte. Na tegorocznym Zgromadzeniu Ogólnym Konferencji Kościołów Europejskich świętowaliśmy zacieśnienie współpracy z Komisją Kościołów ds. Migrantów w Europie**. Będzie to bardziej dostrzegalne w 2010 r. – roku pod hasłem „Kościoły europejskie odpowiadają na migrację” – kiedy razem będziemy mieli okazję składać świadectwo naszego chrześcijańskiego zaangażowania na rzecz uchodźców i migrantów.
Patrząc w przyszłość Zgromadzenie Ogólne utworzyło grupę roboczą, która ma dokonać przeglądu Konferencji Kościołów Europejskich jako całości, włącznie ze wspólnym celem, wizją i wyznaczeniem strategicznych celów, tak aby jej struktura mogła w sposób optymalny służyć tym celom. Zgromadzenie Ogólne prosi wszystkie Kościoły członkowskie, aby się zobowiązały do tego przeglądu oraz ciągłej pracy Konferencji Kościołów Europejskich.
Wyzwania stojące przed nami jako Kościołami i chrześcijanami
Wyzwanie postawione przez Zgromadzenie Ogólne wszystkim Kościołom członkowskim to śmiałe przesłanie nadziei – nadziei wyrażanej nie w pustych oświadczeniach, ale w uczynkach i żywej wierze.
Stwierdzamy, że Kościoły muszą pracować na rzecz sprawiedliwości i mówić prawdę potęgom! Chodzi o burzenie murów pomiędzy ludźmi, kulturami i religiami oraz o nauczenie się szukania obrazu Boga w twarzy „innego”. Chodzi o szanowanie, a nie tylko tolerowanie innych istot ludzkich. A przede wszystkim chodzi o znalezienie nowej formy wyrażenia solidarności z biednymi, będącymi pomiędzy nami oraz w innych częściach świata. Przypomnijmy sobie razem słowa apostoła Piotra: [bądźcie] „gotowi zawsze do obrony wobec każdego, kto od was żąda słowa o tej nadziei, która jest w was. Czyńcie to jednak łagodnie i z bojaźnią” (1 P 3,15n)***.
_______________________________
* w angielskim oryginale: environmental sustainability
** Churches’ Commission for Migrants in Europe (CCME)
*** za: Pismo Święte Nowego Testamentu. Przekład ekumeniczny na trzecie tysiąclecie, Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa 2001